Waar gaan we naar toe...?

……zo noemt jij jouw schilderij. Een zandweg recht vooruit en onbekend waar naar toe. In een liefelijk landschap waar het mooi groen is. Daarboven een prachtig wolkenlucht waarin je benieuwd bent hoe het een paar tellen later gaat uitzien. Wolken gedreven door de wind, wolken in de lucht die telkens een ander tekening geven en wolken waar wij ooit misschien achter terecht komen.

Onze eerste ontmoeting was in je verzorgingstehuis waar je woonde. Enkele dagen daarvoor, ergens begin maart was naar mij door de welzijnsorganisatie Ut Huus in onze woonplaatsen een vraag gesteld. Of ik voor iemand een fotoboek kan maken met foto’s van haar schilderijen. Op een maandagmorgen een telefonisch gesprek met jouw begeleidster van het verzorgingstehuis waar je woonde en daar is spontaan het idee opgekomen om die zelfde ochtend naar jouw woonappartement te komen. Daar mocht ik mijzelf aan je voorstellen. Wie ik ben en wat ik kon betekenen in jouw schilderijen.

Vanaf dat moment ben jij in mijn leventje hier op Aarde binnengekomen. ‘Nat in nat…’ Het allereerst… en daarin een techniek van vochtig papier waarop je deze met jouw verf bestrijkt. Het begin van je kleurrijke belevenissen en dat beeldend in je schilderijen. Bladerend door je foto’s tijdens onze eerste ontmoeting samen met je begeleidster komen meer technieken naar voren. In hoe jij je schilderijen hebt geschilderd. Acryl… Aquarel… Olieverf… Pastelkrijt… Ja, zelfs houtskool… In je schilderijen kwamen die ochtend ook je herinneringen en verhalen bij je omhoog. Mooie herinneringen maar ook droevige herinneringen. Je raakte in het laatste emotioneel. Voor mij begon het bijzonder te worden. “Waarom mag ik dit alles in jouw schilderijen en jouw persoon meekrijgen?”

In je schilderijen krijg ik van je mee dat je een eigen karakter hebt. Dat is in je werk te zien. Je kijkt op je eigen schilderachtige wijze onder andere naar mensen toe. ‘Pinnige sterke vrouw…’ Een vrouwspersoon die blijkbaar veel meegemaakt heeft in haar leven en daardoor niet ongeschonden eruit is gekomen. Maar kijkend uit haar ogen weet zij wat ze wil en wat niet. Zoals het niet schuwen in het niet hebben van een perfect en beeldschone vrouwenlichaam. Jij maakte hierin een schilderij van en daarbij kun je de vraag stellen wat is een volmaakt menselijk lichaam? Vol is ook mooi! Ook in je andere mensen schilderijen geef jij een sfeer mee wat jij er in ziet. Het zijn sferen bij een ieder aanwezig in wat voor een moment. ‘Ontspannend slapen…’ Een vrouwspersoon naakt liggend op haar bed. …als je mij vraagt gebeurt dat meer bij mensen thuis.

Anders in je karakter kreeg ik van je mee dat je teleurstellingen kon tonen naar mij. Was het in het eerste dat het schilderen bij jou minder wordt. Jij kan je verfstreken steeds minder strijken op het doek. Er is je wat ongeneeslijks overkomen en dat maakt dat jouw handen langzaam aan minder worden. Net zoals je verdere lichaam. Maar naar mij toe probeer jij je goed te houden. Je bent en blijft vriendelijk naar mij. Zo ook in de teleurstelling wat je uitte in mijn eerste opzet van het fotoboek, wat wij tweetjes op een woensdagavond ergens half april zaten te bekijken. Samen kijkend op mijn laptop werd jij een beetje stil. In eerste instantie stil omdat je keek naar foto’s van jouw schilderijen en deze in een fotoboek opmaak. Maar dit werd al gauw een stilte in dat je het niet mooi vond. Je liet mij zelfs fotoboeken zien van je vroegere buitenlandse reizen. Prachtige fotoboeken wat je mij liet zien en zekers de reizen die je daarbij hebt gedaan. Voor mij was het een uiting dat ik het respect wat ik toonde naar de foto’s van je schilderijen, zoals deze genomen waren, los moest laten en hierin moet bewerken. Terug fietsend naar mijn huis had ik dat het een flinke klus zou gaan worden. Vlak voor mijn vertrek bij jou op die woensdagavond vertelde je mij nog erbij dat het geen haast had. Oké… Dat is geruststellend. Maar ik wist wat mij te wachten stond. Veel werk! Waarom mag ik het voor jou uitvoeren?

Het fotoboek heeft bij mij door allerhande drukte een aantal weken stil gelegen. Maar op een zaterdag en daarbij niets in de agenda ben ik aan de gang gegaan. Laptop in mijn woonkamer geïnstalleerd op mijn grote monitor. Daarbij mij afzonderen van de buitenwereld. Een leuk stukje muziek opzetten. De volumeknop van mijn stereo niet veilig en daar ben ik in Photoshop bezig gegaan. De in min of meer trapezium vorm genomen schilderijen rechttrekken en daarbij de omgeving wat erbij is gefotografeerd, door jouw dierbaren, wegknippen van de foto’s. De eerste schilderij kwam er prachtig uit. Mooi…! Heb er nog vele te gaan. Het was uiteindelijk een volle zaterdag overdag waard in al jouw schilderijen. Kon ik de volgende dag zondag bezig gaan om de foto's in het fotoboek plaatsen. In de opmaak van het boek had ik nog wat aanpassingen in gedachten. Deze samen met jouw linkshandig geschilderde schilderijen. Je hebt nog geprobeerd linkshandig te schilderen. Moet zeggen dat ik het direct kon zien. Jouw verfstreken zijn hierin compleet anders. Maar wel mooi. Heel mooi... Je ziet meteen een verhaal, jouw verhaal erin!

Op de zondag ben ik de foto's gaan plaatsen in je fotoboek. Eén voor één. Mooi centreren en rangschikken op de pagina's. Rekening houdend met de vooraf bepaalde afstand in millimeters vanaf de rand. Jouw teksten onder de foto's plaatsen en dat in een opmaak wat duidelijk te lezen is voor een ieder. 'Nauw nauw op wacht...' Scherp kijkend in zijn schilderij. 'Keien in het zand...'. Misschien hetzelfde strand wat ik verderop zie in een ander schilderij. Zo plaatste ik jouw bedachte teksten. Tot in 'Onderweg in Oostenrijk...'  Het wordt en was een weekend vol een fotoboek ontwerpen en maken. Morgen jouw begeleidster berichten in hoever ik ben gekomen in het boek. 'Bloemen...' Een olieverf schilderij ook door jou geschilderd. Paar dagen later in jouw verzorgingstehuis, in je woonappartement en daar vergezeld met jouw dochter en zoon zitten wij om mijn laptop jouw fotoboek te bekijken. Je begon te stralen. Je vond wat ik gemaakt had prachtig en dat uitte je in de verhalen te vertellen wat achter jouw schilderijen zitten. Mooie verhalen, maar ook emotionele. Ik mocht zelfs je hand vasthouden. Om je te troosten. Het raakte mij. Maar dat deed het al een tijdje. Waarom ben ik gevraagd voor dit project? Want dat begon het te worden. Gelukkig kon je met mijn vriendin die ook aanwezig was en ook schildert de verschillende schildertechnieken wat jij hebt gebruikt bepraten. Twee schilderessen naast elkaar. Twee schilderessen elkaars ervaringen uitwisselen. Twee schilderessen maken elk mooie kleurrijke kunstwerken.

Woensdagavond 12 juni... In het hospice... Want daar ben je onlangs naar toe verhuist. Een feestelijk moment nu. De overhandiging van het eerste fotoboek in jouw schilderijen. Deze in de koffiekamer vlak naast jouw kamer. Mijn vriendin en ik hebben zelfs een bloemetje voor je meegenomen. Het is een heugelijk feit waar jij lang op hebt uitgekeken. Er komt koffie en er wordt door jou chocolaatjes uitgedeeld. Jouw dochter en zoon zijn bij je. Verder is je begeleidster van het verzorgingstehuis ook aanwezig. Wij allen kijken vol spanning naar je als jij door jouw fotoboek met jouw schilderijen heen bladert. Stralend en blij. Zo zie ik je door jouw boek heen bladeren. En ja… Daar komen weer je verhalen bij je schilderijen omhoog. Je begint weer te vertellen. Wij allen bij je beginnen te genieten. Ikzelf mag helemaal genieten, ik heb je iets tastbaars gegeven!

……en op de vraag waarom in dit alles mijn persoontje het mocht uitvoeren. Weet je lief mens… Weet je lieve vrouw… Weet je kleurrijke schilderes… Waar gaan wij naar toe…? Onze Aardse bestaan is tijdelijk. Jij hebt op Aarde leren schilderen. Dat heb je je eigen gemaakt. Straks ben je achter de wolken. En weet ik nu al wat jij daar gaat doen. Jij gaat daar de mooiste schilderijen maken. In je mooiste verfstreken en met jouw kleuren hemelse kunstwerken schilderen. En weet je… Als mijn eigen Aardse bestaan is geëindigd en ik ook achter de wolken ben dan kom ik je fotograferen. Ik heb je leren kennen, ik wil je zien schilderen!

Op voorwaarde en met goedkeuring mag ik mijn verhaal anoniem delen.