26. jul, 2017

Met je voeten in de IJssel...

De dag begint met een wandeling over een wandel- en fietspad. Op pad naar een baken in het landschap, een stuk industrieel erfgoed. Tot ergens in de jaren zeventig van de vorige eeuw was het nog actief als rookafvoer en voor een luchttrek in de steenovens van de voormalige steenfabriek in het buurtschap Fortmond. Dit gelegen tussen Olst en Wijhe aan de IJssel. Ik wandel met een verwachting in mij van; Wat ga ik vandaag beleven? Het is elke keer anders. Ik wandel door en sleep een bolderkar met attributen achter mij aan.

Voor mij wordt het weer een dag verblijven en nuttig maken op een terrein voor mij niet groter dan een voetbalveld. Verder weg wil en kan het niet. Er moet wat in ogenschouw blijven. Voor zover het niet in ogenschouw is. Drie paar ogen, jonge ogen houden mij vandaag in de gaten. Maar meer houden de jonge ooievaars in de gaten wanneer één van de ouders of beide ouders naar hun nest komen vliegen. Er wacht dan voor hen vaak een heerlijk eetmaal. Ik geniet van het gevederde leven hoog boven het IJssellandschap.

De bolderkar is geparkeerd, een tuinstoel is uitgeklapt en de parasol staat wanhopig zich staande te houden in de wind. Dit zo in de directe omgeving van de voormalige steenfabriek. Het is wachten op eerste deelnemers van de IJsselbiënnale. Voor mij is het zitten op de tuinstoel en wachten. Nou ja… Het is eerder de meegebrachte thermoskan openen en de koffie gieten in een mok. De nieuwskrant van deze dag erbij pakken en een broodje voor het eten. Alles wat in mijn directe omgeving gebeurd is natuur.

Op de stroming van de IJssel glijdt het land aan mij voorbij… Wilgen, weiden, uiterwaarden roodbont vee, een boerderij… Op het wiegen van de golven waar het water wordt gehoord… Vliedt wat vol is voor een ledig lucht, geeft adem aan het woord…… Een gedeelte van het IJsselgedicht door Alet Boukes, stadsdichter van Zwolle. Vlak bij mij ligt een steen met daarin ingegraveerd een tekst. ‘IJssel als strijdtoneel’ is de tekst naast een verwijzing naar het aardse internet ‘waar cultuur en natuur samenstromen’. Natuur…, achter mij is een groot natuurgebied aanwezig. Compleet met grote grazers en galopperende viervoeters. Cultuur… en dan in de kunstvorm. Daar sta ik vandaag voor. Als suppoost om mensen tekst en uitleg geven over het geluidskunstwerk van Nathalie Bruys. Een prachtig kunstwerk vind ik het zelf. Zang, muziek, klank en gesproken woord en dat geheel in elkaar verweven. Ik heb mensen geheel intens zien genieten, geheel tot rust zien komen en waarbij ik mij stil heb gehouden om geen stoorzender te zijn in het kunstwerk van ruim een uur. Ik geniet van mijn directe omgeving.

Er komt een afwisseling in het genieten naar mij toe. Mensen, anders gezegd deelnemers. Dit wordt dan nog bevestigd als ik van hen een ticket te zien krijg. Ik stel mij voor en heet hun welkom. Verder vertel ik deze mensen wat zij gaan beleven in mijn directe omgeving vandaag en wat zij kunnen aanschouwen aan het zichtbare deel van het kunstwerk van Nathalie Bruys. Ik breng een aantal koptelefoons in gereedheid, samen met de spelers waar het geluidskunstwerk op geprogrammeerd staat. Wanneer mijn bezoek de eerste tonen in de koptelefoons horen, wijs ik hen de route aan waar zij langs de panelen kunnen wandelen en dat in de nabijheid van de voormalige steenfabriek en de IJssel. Voor mij is hierna weer het kleine genieten.

Klein… en zo kan ik mij ook voelen in het landschap waar ik vandaag aanwezig mag zijn. Om mij heen is de natuur groot en dan groot in de kracht wat het in zich heeft. Vele kleine natuur elementen samen heeft een grote kracht en geeft kracht. In het laatste is dat het mij inspireert om het kleine te fotograferen en daarbij te verbazen hoe druk het is voor het dagelijks levensonderhoud en voorbestaan. Wat ik nog niet gedaan heb, is met mijn voeten in de IJssel staan. Daar gun ik mij nu nog geen tijd voor. Al is het meer dat ik nu in functie ben en hierom niet mijn plek kan verlaten. Maar fijn, het IJsselwater is in zicht vanaf mijn locatie, mijn standplaats.

Vandaag heb ik weer leuke en vriendelijke mensen mogen ontvangen. Deelnemers aan de Biënnale en waarbij zij met mij hun ervaringen en belevingen uitwisselen van andere kunstwerken die zij al gezien hebben en ik nog niet. Maar ook andersom, ik vertel de deelnemers ook over de kunstwerken die ik al gezien heb en hoe ik deze heb ervaren.

De dag is voorbij. Ik ruim de attributen op en plaats het in de bolderkar. Daarbij realiseer ik mij dat het voor mij weer een bijzondere dag was. Deelnemers ontvangen, tekst en uitleg geven. Ik mag hen laten beleven in een kunstwerk en tot slot; men mag met de voeten in de IJssel. Al wandelend ga ik met de bolderkar terug en ik kijk nog even achterom. Het was weer een dag tot mijzelf en één zijn in het landschap. In de verte zie ik het ooievaarsnest. Het duurt niet lang meer en de drie jongen vliegen het nest uit. Goed… Zoals ik verteld heb, heb ik het tijdens mijn aanwezigheid het nog niet gedaan. Maar hopelijk zie ik straks bij een volgende keer suppoost zijn, de jonge ooievaars met hun voeten in de IJssel staan. De richtingaanwijzer is vanaf hun nest te zien.

Klik hier voor alle grote en kleine foto’s.