9. apr, 2017

Juichen met de IJsselloop

Ik ben er voor mijn huiswerk naar toe gegaan, daar waar vandaag vele trimschoenen aan het lopen werden gezet. Niet dat ik mijn trimschoenen heb laten lopen daar zo. Nee, de mijne heb ik vanmorgen heel vroeg tijdens het ochtendgloren al laten lopen. Met ‘daar zo’ bedoel ik de IJsselloop in Deventer. Een wedstrijdloop waar vandaag vele wedstrijdlopers en recreanten aan deelgenomen hebben.

Nu ging ik vandaag wel met oude trimschoenen daar naar toe. Vergezeld met een rugtas met attributen en mijn fotocamera. Ik had mij voorgenomen om foto’s te nemen. Aangekomen in Deventer, ging het bij mij richting een belangrijk kenmerk van deze stad. Langs de finish en de start op weg naar de Wilhelminabrug. Op de oprit van deze brug een positie gekozen waarbij ik een ander kenmerk van Deventer bij op de foto’s kon plaatsen. De Bergkerk en gelukkig, ik was op tijd om de voorrijders vast te leggen. Voor mij mochten de lopers ‘los geschoten’ worden.

De lopers van de 15 km. kwamen aangelopen. Het was mooi om naar de lopers te kijken en daarbij het gevoel meekrijgen wat in de lopers aanwezig is. Je wilt in een voor jou een zo mooie en snelle tijd de afstand lopen. Ik zei ‘in een voor jou…’ Dit omdat de ene loper nu sneller loopt dan een andere loper. Zo zat ik eerst de snelle jongens te fotograferen. Deze liepen min of meer individueel vooraan in de wedstrijd. Maar gaande weg de tijd kwamen de wat mindere lopers (wat oneerbiedig van mij om het zo te schrijven) en deze kwamen in hele groepen van lopers. Eén ding was het wel… Ze waren zo wat allen goed gehumeurd… Duimpje… Handje zwaai… V-teken… Waarvoor steekt hij zijn duimpjes omhoog? …en de laatste lopers.

De 15 km. liep eerst een lus van een aantal kilometers en kwam hierdoor voor een tweede keer over de Wilhelminabrug. Voor de tweede ontmoeting met de lopers hiervan had ik mijn positie nu verderop de brug bedacht. Dit omdat ik hierbij een ander bekend kenmerk van Deventer op de achtergrond kon plaatsen op de foto’s. De toren van de Lebuïnuskerk. Ik kan hierbij tegen een ieder zeggen; de lopers gingen snel voor mijn lens langs. Maar het was prachtig om het te zien en dan vooral in de looptechnieken wat de snelle lopers in zich hebben. Was er jaloers op. Maar ja, laat mij vandaag op deze eerste warme aprilzondag maar foto’s nemen. Wat mijn hardlopen betreft, moet mijn lichaam wennen om met de eerste hoge voorjaarstemperaturen te gaan hardlopen. Oké…, weer duimpjes omhoog… Rode kruis… Zwaai… Een fotograaf rust even uit… Eén… Twee… Drie… Leuk…!

Ik begon het leuk te vinden bovenop de Wilhelminabrug en wel zo leuk dat ik de overige afstanden hier op mijn positie wilde vastleggen. Er kwamen weer voorrijders aan, gevolgd door motorrijders. De snelle lopers van de 10 km. kwamen aan gelopen en deze gingen toen nog fris. Al lopend kwamen de meer recreatieve lopers. Blauwe muziektonen… Blauwe piratenhoofddoek… Hoe laat is het…? Wat loopt er links van mij…? Prachtig allemaal wat ik daar zag bovenop de brug. Daarbij werd ik nog toegelachen. Wat kon een mens op deze zonnige lentezondag nog meer verlangen? Vriendelijkheid…! …samen met je vader de brug over. Hallo dames…

Maar er was ook leed. Eenzaam en achtergelaten. Verloren… Verder was het afgedankt, als niet meer bruikbaar en zinvol. Dus weg ermee… Maar zij liep prachtig door en dat maakte veel goed bij de treurnis bij het leed wat ik zag. Zo ook het aanblik op de Welle waar de lopers richting de finish gingen op de Brink in Deventer.

Bij de laatste afstand, de 5 km. had ik een grote vlek van een fotograaf op mijn lens. Deze grote vlek van een fotograaf ging diep in het maken van zijn foto’s. Hij lag bijna op het wegdek. Dat deed mijn besluiten om mijn positie te verplaatsen. Teamgenoten… Mooie pet… Wat staat hij daar te doen…? Dag dames… Als je pet maar goed zit… Tot slot…, de laatste loper op deze afstand. Ik heb respect voor deze lopers. Ze doen het maar en kijken niet naar hen zelf of ze het aan kunnen of niet, laat staan schaamte. Eén ding is belangrijk; een ieder loopt naar zijn of haar kunnen en zet zo een prestatie neer. Ik zelf ben ook niet meer als vroeger, waarbij ik kilometers kon lopen en snelle tijden waarbij (bij wijze van spreken) het grind onder mijn schoenen vandaan spatte. Ik heb deze loopster moedig gezien. Er zijn velen die het haar niet nadoen…

En toen was het op de Wilhelminabrug voorbij. De linten werden weggehaald, de eerste auto reed de brug op. Voor mij was het om richting de Brink te gaan en daar nog even te kijken. Zo zag ik de lopers van de Welle richting de Brink rennen. Rennen naar de finish. Dat was het doel van alle lopers vandaag. De lopers liepen onder het finishdoek door. Mijn finish was ook bereikt. Ik had mijn huiswerk gedaan. Foto’s maken. De opdracht van de Fotovakschool was groepsportretten fotograferen en dat heb ik tussen de verschillende loopafstanden aan voldaan. Beste loopgroepen die ik gefotografeerd heb en daarbij alle andere lopers… Dank jullie wel. Ik kan net als deze loopster juichen…

Klik hier voor alle loopfoto’s.