26. sep, 2016

Stel..., je bent oud. Wat dan?

Stel…, je bent oud. Wat dan? Zo maar een vraag wat mij vandaag binnen schoot. Waarom het mij binnen schoot, kan ik zo niet zeggen.

Vanmorgen toen ik aan het bepalen was hoe ik voor mij de zondag alleen wilde doorkomen, viel mijn oog op de afscheidsronde van de Apekop. Een treinmodel waar ik veel in gereisd heb. Nu ging er vandaag een laatste trein van dit model door ons land reizen. Als afscheidsronde door een groot deel van Nederland.

De Apekop, een treinmodel gebouwd in 1964. Nog voordat ik op de wereld kwam. Vandaag op de afscheidsronde door Nederland zou deze trein voor de IJsselcentrale bij Zwolle een korte stop maken. Speciaal voor de fotografen. De IJsselcentrale of Centrale Harculo is een elektriciteitscentrale ten zuiden van Zwolle. Vroeger toen ik nog klein was, thuiswonend dus, kon ik deze centrale vanaf mijn ouderlijk thuis waarnemen en dat op hemelsbreed een zestien kilometer afstand. Zo groot in omvang is deze centrale dat deze van veraf waar te nemen is. Neem daarbij de rookschoorstenen erbij, dan is deze voormalige elektriciteitscentrale van veraf voor velen een oriëntatieobject.

Voormalig… Deze elektriciteitscentrale wordt gesloopt. In dit gebouw wordt geen elektriciteit meer opgewekt en staat min of meer nutteloos langs de IJssel. Behalve als schuilplaats voor vogels en misschien kleine fauna doet het geen dienst meer. Behalve dat wanneer er een trein over het spoortraject Zwolle naar Deventer rijdt en deze gaat voorlangs deze centrale, dan lijkt het of er een miniatuurtrein voorlangs rijdt. Zekers wanneer men op een grote afstand van deze centrale en daarbij ook van het spoortraject af staat. Een modelbouwtrein voorlangs de IJsselcentrale. Nu wordt het gesloopt. Een stuk nostalgie, een richtingspunt, een baken, een jeugdsentiment… Wat er voor in de plaats komt is mij niet bekend. Nu vandaag stopt de laatste in een dienstregeling rijdende Apekop voor dit imposante gebouw van de IJsselcentrale.

De Apekop is oud. Ouder dan ik. De IJsselcentrale is nog ouder. Deze is in de jaren vijftig gebouwd. De Apekop is in dienst gekomen vanaf 1964. Twee jaar later mocht ik het aardse licht aanschouwen. Voor de Apekop wat vandaag op deze warmste 25 september ooit rond rijdt wordt het geen sloop. Deze trein rijdt vandaag een ronde door Nederland en deze eindigt in het Spoorwegmuseum. Daar krijgt het een tweede leven. Het gaat daar voor velen een herinnering zijn die vroeger met deze trein hebben gereisd en voor de jongere generatie zal het een afschrikking zijn dat er vroeger treinen reden zonder airco. De harde zitbanken en het gesuis wanneer de raampjes openstonden nog niet eens meegenomen. Vandaag wil ik deze laatste rijdende Apekop fotograferen en dat samen met mijn jeugdherinnering van de grote IJsselcentrale.

Jeugdherinnering…, nadat de Apekop door velen is gefotografeerd, gefilmd of gewoon bekeken is, begint deze verder te rijden. Dat moet ook wel, het stond zo maar stil op het spoortraject en vormt dus een stremming in het treinverkeer. Dus verder op weg naar het Spoorwegmuseum en dat door het uitzwaaien van vele mensen wat langs het spoor stonden. Mijn jeugdherinnering heb ik samen met mijn andere jeugdherinnering gefotografeerd. Twee oude herinneringen. De één wordt gesloopt, de ander krijgt een tweede leven. De één is straks geheel weg, verdwenen en dus een leegte. De ander blijft iets tastbaars, een levende herinnering en kan naar de nieuwe generatie mensen iets meegeven.

Stel, je bent oud… Je wordt eerst bekeken voor een ander het definitieve oordeel velt over jou.

Klik hier voor de foto’s van de Apekop en de IJsselcentrale op deze warmste 25 september ooit.